Μόδα και μητρότητα: είναι τα παιδικά ρούχα ο νέος shopping εθισμός;

Είχε ανέκαθεν σχέση η μητρότητα τόση σχέση με τη μόδα ή μήπως η βιομηχανία μαμαδισμού το έχει παρακάνει τελευταία;

Χρύσα Οικονομοπούλου

 Επειδή το θέμα είναι λεπτό - διαπίστωσα ιδίοις όμμασι πως οι πιο πολλές μάνες είναι από ιδιαίτερα ευαίσθητες έως επιθετικές, στο πώς καθεμία αντιλαμβάνεται τα περί μητρότητας - θα ξεκινήσω λέγοντας πως και εγώ είμαι Μητέρα (…), για να προλάβω το εν δυνάμει «δεν ξέρεις εσύ». Και θα συνεχίσω με ένα disclaimer: δεν έχω αγοράσει ποτέ ως τώρα ακριβά ρούχα για το μωρό. Καταλαβαίνω τους φίλους που θέλουν να δωρίσουν κάτι «καλό» - το κάνω και εγώ - αλλά ξέρω πως είναι και άσκοπο και μεγάλη σπατάλη.

Να ξεκαθαρίσω επίσης ότι στα όσα γράφω δεν συμπεριλαμβάνω την κατηγορία celebrities (και εμένα αν μου έτρεχαν λεφτά από τα μπατζάκια και το «προσιτό» ήταν ας πούμε τα 100 ευρώ, φυσικά και θα σκορπούσα τα χρήματά μου με μεγάλη ευκολία: άλλωστε τα ρούχα που βγάζουν οι άτιμοι σχεδιαστές για τα κοριτσάκια είναι ακαταμάχητα, θα το έχετε διαπιστώσει). Μιλάω για τη μέση μάνα, που νιώθει ξαφνικά την πίεση να αγοράσει το καλύτερο κρεβατάκι, που μια ματιά στα «άλλα» καρότσια των «άλλων» μανάδων στα malls (επίσημοι χώροι σύναξης μοντέρνων μαμάδων) αρκεί για να αναγνωρίσει τι μάρκα είναι και πόσο κάνει το καθένα, που ψάχνει νυχθημερόν στα sites για ρούχα λες και το κάθε κομμάτι θα φορεθεί πάνω από μερικούς μήνες και που αντικαθιστά τις χαζοκουβέντες του καφέ με τις φίλες περί τακουνιών με το τι παπούτσια ψώνισε για το μωράκι της από το τάδε κουλ σκανδιναβικό eshop.

Πρόσφατη έρευνα για λογαριασμό βρετανικού εμπορικού κέντρου έδειξε ότι ένα 90% των νεαρών μητέρων είναι πρόθυμες να «θυσιάσουν» τα ψώνια τους για να αγοράσουν ακόμα ένα ρουχαλάκι στο μωρό τους - και ας είναι κάτι που πιθανότατα θα φορέσει μόνο δυο-τρεις φορές πριν πάψει να του κάνει. Στα σχόλια της έρευνας αναφέρεται επίσης ότι 46% των γυναικών που ρωτήθηκαν νιώθουν ενοχές αν ξοδέψουν χρήματα για ένα «δώρο στον εαυτό τους», πράγμα που συνήθιζαν στην πρότερη ζωή τους ως εργαζόμενες χωρίς παιδιά. Φυσικά, οι σχεδιαστές μόδας δεν έχουν αφήσει το νεοφανές ενδιαφέρον για την παιδική μόδα να πάει χαμένο: οι παιδικές σειρές είναι επιταγή της εποχής για τους μεγάλους οίκους και τα δεκάδες μπλογκς για μωρά και μαμάδες είναι γεμάτα με παιδιά διασήμων που περπατούν τους δρόμους της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες, πρώην πασαρέλες των γονιών τους, με την αυτοπεποίθηση των πανάκριβων designer ρούχων τους να αντανακλά στους γονείς τους. Οι δε πάνες με logo Dolce & Gabbana που έκαναν το ντεμπούτο τους στις «οικογενειακές» καμπάνιες του οίκου, θεωρήθηκε ότι το παρατράβηξαν και εκνεύρισαν τόσο πολύ, που συζητιέται για το αν οι Domenico και Stefano θα τολμήσουν τελικά να τις βγάλουν στην παραγωγή (μη γελιέσαι: ποντάρω πως στο τέλος θα τις βγάλουν).

Ψάχνοντας έπεσα πάνω σε μια έρευνα για τις μαμάδες της Νέας Υόρκης - και όχι μόνο του Μανχάταν, σε περίπτωση που αναρωτιόσουν - οι οποίες παραδέχονται χωρίς περιστροφές ότι τα παιδιά τους αντανακλούν τον τρόπο ζωής και τις επιλογές τους, και αυτή η αντανάκλαση καλύτερα να είναι κολακευτική. Και ξαναλέω, στο σημείο αυτό, πως οι πλούσιοι γόνοι δεν είναι το θέμα. Το θέμα είναι, πως το παιδάκι μπορεί να είναι το ίδιο όμορφο, περιποιημένο και ευτυχισμένο με πεπερασμένο αριθμό φτηνών ρούχων, προσεκτικά διαλεγμένων ως προς τα νούμερα έτσι ώστε να κρατήσουν περισσότερο καιρό, τα οποία θα φοράει και θα ξαναφοράει χωρίς κανείς να δίνει σημασία, εκτός ίσως, και εδώ είναι όλο το ζουμί, από μερικές άλλες μάνες. Το θέμα, ουσιαστικά, είναι οι γυναίκες της μεσαίας τάξης, σαν και εμάς, που στη μητρότητα και τα παρελκόμενά της, καθότι αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση, έχουν βρει ένα νέο πεδίο ανταγωνισμού - γιατί το φύλο που κάποτε ονόμαζαν ασθενές, ήταν πάντοτε επιρρεπές στον ανταγωνισμό. Στη δε απορία πότε έγινε τόσο μεγάλη προτεραιότητα η εμφάνιση του μωρού και το τριγύρω lifestyle, και μάλιστα σε μια εποχή κρίσης, πραγματικά δεν έχω απάντηση. Μου φαίνεται εντελώς παράλογο, για να είμαι ειλικρινής, το να έχει το μωρό πάνω από ένα παλτό για τον χειμώνα ή το να ξοδέψει κανείς πάνω από 15-20 ευρώ για ένα ρουχαλάκι, ή το να πρέπει να κάνει τη βόλτα του πάνω στο τάδε καρότσι ή το να παίζει με ένα καινούργιο εξεζητημένο παιχνίδι κάθε μήνα, και σκέφτομαι ότι εμείς, με πολύ λιγότερα ρούχα και παιχνίδια, μεγαλώσαμε μια χαρά, άρα σίγουρα δεν είναι ζήτημα πρακτικό - τείνω μάλλον προς την υποκατάσταση της καταναλωτικής φάσης «γυναίκα χωρίς υποχρεώσεις» με την καταναλωτική φάση «το κάνω για το παιδί μου», που πηγάζει από την απώλεια των ισορροπιών όταν το μωρό εκτοπίζει ολοκληρωτικά την παλιά ζωή μιας, κάποτε, ενδιαφέρουσας γυναίκας. Αυτή η διαπίστωση, μάλιστα, μου δημιουργεί μεγαλύτερο εκνευρισμό: Γιατί, μην παρεξηγηθώ, όλοι θέλουμε να μεγαλώσει το παιδί μας σε ένα αισθητικά ωραίο περιβάλλον, απλά, στα αλήθεια, η υπερβολική σημασία στα υλικά είναι κυρίως η ανάγκη ενός ενήλικα να ξεχωρίσει.

Η Χρύσα Οικονομοπούλου είναι δημοσιογράφος και δημιουργός του fashionism.gr

(facebook.com/fashionism.gr). Mπορείτε να την ακολουθήσετε και στο twitter.com/some_chrs

 

πηγη: http://www.marieclaire.gr/fashion/style/article/1290/moda-kai-mhtrothta--einai-ta-paidika-royxa-o-neos-shopping-ethismos/